Istniejąca sieć placówek wychowania przedszkolnego w pełni zabezpiecza zapotrzebowanie społeczne na zorganizowaną opiekę nad dziećmi 3 - 6 letnimi. Utrzymujący się niż demograficzny, przy wysokim zainteresowaniu wychowaniem przedszkolnym, nie powinien spowodować obniżenia poziomu wykorzystania placówek przedszkolnych.
W ramach miejskiej oświaty publicznej funkcjonuje 21 szkół podstawowych (w tym 3 specjalne) i 14 gimnazjów (w tym 3 specjalne) oraz wszystkie typy szkolnictwa ponadpodstawowego na podbudowie ośmioletniej szkoły podstawowej. W zakresie szkolnictwa ponadpodstawowego dla młodzieży dominują szkoły średnie (77%), uprawniające do zdawania egzaminu dojrzałości.

Uzupełnieniem młodzieżowych szkół publicznych są niepubliczne: 4 szkoły podstawowe, 2 gimnazja, 1 szkoła zasadnicza i 3 licea ogólnokształcące. Aktualna sieć szkolnictwa podstawowego, gimnazjalnego i ponadpodstawowego ogólnie zaspakaja rzeczywiste oczekiwania społeczne.

Zgodnie z prognozą demograficzną systematycznie zmniejszać się będzie liczba dzieci w wieku szkolnym i nie ma na razie potrzeby budowania nowych szkół w mieście.
Stan organizacyjny szkół podstawowych i gimnazjów w latach 1999 - 2006 przedstawia poniższe zestawienie.

 

rok szkolny Szkoła podstawowa gimnazjum ogółem
L. oddz. L. uczniów L. oddz. L. uczniów L. oddz. L. uczniów
1999/2000 455 11 657  75 1 979 530 13 636
2000/2001 362 9 029 143 3 784 505 12 813
2001/2002 351 8 674 207 5 465 558 14 139
2002/2003 335 8 201 194 5 117 529 13 318
2003/2004 317 7 775 189 4 869 506 12 644
2004/2005 297 7 357 189 4 693 486 12 050
2005/2006 273 6 816 186 4 461 459 11 277

Niezbędne będzie optymalizowanie sieci i struktury placówek oświatowych. Aktualną pozostanie potrzeba kontynuacji prac remontowo - modernizacyjnych bazy oświatowej.
Wzrost liczby dzieci z zaburzeniami w rozwoju psychofizycznym oraz wyższy poziom rozpoznania potrzeb i różnych form pomocy psychologiczno - pedagogicznej powoduje, że corocznie zwiększa się liczba dzieci zakwalifikowanych do kształcenia specjalnego.

W Gorzowie Wlkp. kształcenie to jest realizowane na poziomie wychowania przedszkolnego, szkoły podstawowej, gimnazjum i szkoły zasadniczej.
Dla uczniów z kalectwem sprzężonym (upośledzenie umysłowe, dysfunkcja ruchu) organizowane jest nauczanie indywidualne w domach. Potrzeby edukacyjne dzieci i młodzieży
z upośledzeniem umysłowym zaspakaja gorzowskie Koło Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym.

W systemie szkół dla dorosłych prowadzonych przez Miasto Gorzów Wlkp. funkcjonują: podstawowe studium zawodowe, szkoły zasadnicze, technika na podbudowie szkoły zasadniczej, licea ogólnokształcące na podbudowie szkoły podstawowej i zasadniczej oraz szkoły policealne. Okres nauki w tych szkołach wynosi od 2 do 5 lat.

Skutecznym uzupełnieniem publicznej oferty edukacyjnej dla dorosłych są szkoły niepubliczne i kształcenie w formach kursowych, realizowane przez publiczne i niepubliczne placówki oświatowe.
W Gorzowie funkcjonują dwie samodzielne szkoły wyższe: Gorzowska Wyższa Szkoła Zawodowa i Wyższa Szkoła Biznesu, a ponadto Zamiejscowy Instytut Wychowania Fizycznego -AWF w Poznaniu, Ośrodek Zamiejscowy Wydziału Teologicznego UAM i punkty konsultacyjne. Szkoły te mają zasięg regionalny. Zasięg ich oddziaływania ocenia się na około 100 km.
W roku akademickim 1998/1999 studiowało w Gorzowie tylko 7 000 osób, prawie 3 razy mniej niż w Zielonej Górze, która jest miastem o porównywalnym potencjale demograficznym. Istniejąca baza dydaktyczna szkolnictwa wyższego nie spełnia warunków odpowiadających rosnącym potrzebom gorzowskiego środowiska akademickiego i aspiracjom społeczności lokalnej. Barierą rozwoju szkolnictwa wyższego w Gorzowie jest także brak kadry naukowej z tytułami naukowymi oraz brak bibliotek z bogatym księgozbiorem literatury fachowej. Ze względu na wzrastającą liczbę studentów pochodzących z regionu niezbędnym staje się zapewnienie im miejsc noclegowych.

Wysoki poziom szkolnictwa ponadpodstawowego i wyższego jest wiodącym czynnikiem gwarantującym postęp cywilizacyjno - kulturowy i gospodarczy miasta dający możliwość korzystania z nowoczesnej myśli technicznej i intelektualnej, a w konsekwencji rozwój miasta.

Istniejąca baza szkolnictwa ponadpodstawowego stwarza możliwości edukacji młodzieży na potrzeby regionu. Natomiast potencjał szkolnictwa wyższego w Gorzowie jest dalece niewystarczający i ogranicza możliwość rozwoju regionu.

Szansą rozwoju Gorzowa Wlkp. jest stworzenie w mieście samodzielnego ośrodka akademickiego umożliwiającego kształcenie na poziomie akademickim przy jednoczesnym rozwijaniu istniejących szkół wyższych. Pożądanym jest rozszerzanie oferty naukowej, przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeb lokalnego rynku pracy. Rozwijane winny być także instytucjonalne formy kształcenia, obejmujące więcej niż jeden kierunek i kilka specjalności. Atrakcyjność oferowanych kierunków kształcenia powinna wpłynąć na przyciąganie studentów z coraz odleglejszych miejscowości.

Dla rozwoju szkolnictwa wyższego niezbędne jest poszerzenie bazy poprzez odpowiednie zaadaptowanie terenów garnizonowych i następnie przekształcenie ich w miasteczko akademickie.
Należy uwzględnić przy realizacji tego celu, tworzenie w mieście placówek bez barier architektonicznych, aby umożliwić studiowanie wszystkim, również osobom niepełnosprawnym.

Kierunki polityki mieszkaniowej powinny stymulować rozwój różnorodnych form mieszkalnictwa zgodnie z potrzebami i możliwościami lokalnej społeczności.
Wymaga to budowania mieszkań socjalnych dla osób o niskich dochodach, kontynuacji społecznego budownictwa dla średniozamożnych oraz stwarzania warunków sprzyjających budownictwu jednorodzinnemu i spółdzielczemu.

Obecna struktura władania zasobami wykazuje, że ok. 54% stanowią mieszkania w zasobach spółdzielni mieszkaniowych, ok. 30% mieszkania komunalne, ok. 9% mieszkania prywatne - i ok. 7% mieszkania zakładowe Przewiduje się wzrost ilości mieszkań prywatnych, ze względu na tworzenie preferencyjnych warunków ich wykupu, tworzenie wspólnot mieszkaniowych i ich uczestnictwo w finansowaniu zasobów.
Większość budynków mieszkalnych Gorzowa pochodzi z lat 1971-1988 (ok. 50%).

W ciągu ostatnich czterech lat (1994 - 1997) ogólne zasoby w mieście zwiększyły się tylko o 3% tj. o 1139 lokali.

Jest to rezultat regresu jaki obserwuje się w budownictwie mieszkaniowym w skali ogólnopolskiej, który przejawia się tym, że buduje się zbyt mało, zbyt drogo w stosunku do potrzeb i oczekiwań ludności.
Podniesienie standardu mieszkaniowych zasobów komunalnych wymaga dużych nakładów niezbędnych do spełnienia współczesnych wymogów wyposażenia w podstawowe media ( instalacje gazową, kanalizacyjną, co ) , łazienkę i wc.
Koniecznym i pilnym staje się wdrożenie programu remontów starej substancji mieszkaniowej.
Aktualnie w mieście obowiązuje model prywatyzacji rozproszonej, który polega na możliwości wykupu mieszkania w każdym budynku przez każdego dotychczasowego najemcę. Sprzedaż mieszkań połączona z systemem ulg i bonifikat powoduje wykup mieszkań za 10-15% ich wartości rynkowej.
Należy rozważyć możliwość zastosowania modelu prywatyzacji selektywnej polegającej na wytypowaniu budynków, gdzie z punktu widzenia interesu gminy, celowe jest sprywatyzowanie wszystkich mieszkań z jednoczesną możliwością przekwaterowania najemców, którzy nie wyrażą chęci wykupu zajmowanych przez siebie lokali do mieszkań zamiennych.

Zasadnym jest również wyłączenie ze sprzedaży lokali położonych na parterze budynków zwłaszcza przy głównych ulicach miasta, w celu przekształcenia ich w przyszłości w lokale użytkowe.

System preferencyjnych ulg i bonifikat stosowanych przy wykupie należy utrzymać jedynie wtedy gdy prywatyzacja obejmuje wszystkie mieszkania w budynku. W pozostałych przypadkach mieszkania winny być sprzedawane za min. 60-70% ich wartości rynkowej.
Pozwoli to uniknąć sytuacji, której właściciela nie będzie stać na poniesienie kosztów utrzymania własności.
Obecnie wpływy z czynszów stanowią główne źródło utrzymania komunalnych zasobów mieszkaniowych. Aktualna stawka czynszu regulowanego wynosi ca 1,5% wartości odtworzeniowej 1 m2 mieszkania, przy ustawowej możliwości kształtowania czynszu w wysokości do 3%. Podniesienie wielkości czynszu regulowanego i obniżenie kosztów administrowania są głównymi czynnikami zwiększenia wpływów na utrzymanie zasobów.
Należy przy tym wziąć pod uwagę możliwość większego zróżnicowania czynszów np. zdecydowanie je podwyższając w budynkach atrakcyjnie położonych, po kapitalnym remoncie.
Doświadczenia wykazują, że wieloletnia polityka niskich czynszów doprowadza do znacznej dekapitalizacji zasobów mieszkaniowych i w efekcie do konieczności poniesienia dużo wyższych nakładów na ich odtworzenie, niż te które należałoby ponosić sukcesywnie.

Należy przyjąć, że rolą samorządu jest przede wszystkim tworzenie warunków do rozwoju budownictwa: organizowanie i stymulowanie działań, efektem których będzie przyrost substancji mieszkaniowej jednak realizowanej przez innych inwestorów.
Ostatnim etapem funkcjonowania dotychczasowego modelu budownictwa komunalnego (finansowanego wyłącznie z budżetu Miasta) było wybudowanie i zasiedlenie w latach 1993-1997 329 mieszkań przy ul. Lipowej i Kwiatowej.

W zamian zapoczątkowany został proces rozwoju budownictwa społecznego.
Partnerem gminy w rozwiązywaniu problemów mieszkaniowych stało się na mocy porozumienia z dnia 02.09.1996r. Gorzowskie Towarzystwo Budownictwa Społecznego (GTBS).
Do 2000r. ma być wybudowanych łącznie ok. 200 mieszkań. Zaspokoi to popyt pewnej grupy ludzi oczekującej na mieszkania. Należy jednak pamiętać, iż czynsz regulowany ustalany dla GTBS przez Radę Miasta musi być czynszem uzasadnionym ekonomicznie. Mieszkania GTBS nie są tanie. Pozostanie więc w dalszym ciągu znaczna grupa ludzi, których nie będzie stać na najem w GTBS. Tym mieszkańcom Miasto musi zapewnić tzw. mieszkania socjalne, o niskim czynszu, niskim standardzie jednakże zgodnym z normami prawa budowlanego.
Aktualnie brak wolnych kubatur i środków finansowych na zabezpieczenie tych potrzeb.

W lokalach największych spółdzielni mieszkaniowych mieszka 53% ogółu ludności Gorzowa Wlkp. tj. 66.666 a liczba mieszkań tych spółdzielni stanowi 48% ogólnych zasobów mieszkaniowych. Ilość mieszkań w pozostałych mniejszych spółdzielniach stanowi ok. 1% zasobów mieszkaniowych. Spółdzielnie zrealizowały głównie mieszkalnictwo wielorodzinne o dużej intensywności zabudowy - wielokondygnacyjne z „wielkiej płyty”.
Obecnie spółdzielnie, które mają jeszcze możliwości inwestowania odchodzą od tego modelu na rzecz budownictwa wielorodzinnego o niskiej intensywności zabudowy (najczęściej budownictwo szeregowe) z zastosowaniem nowoczesnych technologii. Zjawisko to jest konsekwencją zmiany obowiązujących standardów i znajduje swoje odzwierciedlenie w Ogólnym Planie Zagospodarowania Przestrzennego, który wręcz obliguje do wzrostu udziału budownictwa mieszkaniowego o niskiej intensywności nawet do 70%.

W ostatnim czasie pojawiło się szereg firm deweloperskich budujących mieszkania na wynajem, angażujących w przedsięwzięcie środki własne oraz pozyskane z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.
Ze względu na wagę problemu całość spraw związanych z polityką mieszkaniową zostanie ujęta i omówiona w odrębnym dokumencie o charakterze strategii sektorowej, poświęconej tej dziedzinie.

W celu przeciwdziałania chorobom cywilizacyjnym należy opracować i wdrożyć programy profilaktyczne w zakresie chorób: układu krążenia, nowotworowych, uzależnień i schorzeń metabolicznych. Promocja zdrowia powinna być realizowana przez praktyki lekarzy rodzinnych – co pozwoli na wczesną interwencję i zapobieganie rozwojowi szeregu schorzeń. Lekarze rodzinni zorganizowani są w niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej, których usługi medyczne wykupiła Lubuska Regionalna Kasa Chorych. Ilość lekarzy rodzinnych jest wystarczająca w stosunku do liczby ludności ( 1 lekarz na 2000 mieszkańców). Ograniczone środki finansowe LRKCh powodują niedostateczną ilość badań diagnostycznych i rehabilitacji leczniczej.

Na terenie miasta działają trzy wielospecjalistyczne samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej II stopnia referencji, które zawarły kontrakty z Lubuską Regionalną Kasą Chorych. Z usług tych szpitali korzystają także mieszkańcy sąsiednich powiatów.

Funkcjonujące w różnych rejonach miasta trzy żłobki oraz jeden przedszkolo-żłobek w pełni zapewniają usługi opiekuńczo-wychowawcze dzieciom w wieku od 3 miesięcy do 3 lat.
Nie formułuje się celów i zadań w dziedzinie ochrony zdrowia, gdyż prowadzona w kraju reforma służby zdrowia znacznie ogranicza wpływ samorządu w tej dziedzinie.